Političke partije u Crnoj Gori, bez obzira na ideološki predznak, često dijele istu sudbinu, u trenutku kada pojedinac izraste iznad prosjeka, počinje tiha borba za njegovo disciplinovanje ili uklanjanje.
Taj obrazac danas se, prema tvrdnjama upućenih, može prepoznati i unutar Bošnjačke stranke (BS), gdje se sve češće pominje ime Mirsada Nurkovića, potpredsjednika Skupštine Crne Gore i predsjednika Opštinskog odbora BS Rožaje.
Nurković važi za jednog od rijetkih funkcionera BS koji u politiku nije ušao bez biografije. Ekonomista po struci, sa više od dvije decenije radnog iskustva u realnom i javnom sektoru, bivši direktor banaka, savjetnik potpredsjednika Vlade i rukovodilac državnih institucija, omogućilo mu je širi pogled na političke procese i institucionalno funkcionisanje države.
Upravo ta vrsta političke samosvijesti često postaje problem u partijama koje se sve više oslanjaju na lojalnost, a sve manje na kompetenciju.
Prema navodima iz stranačkih krugova, već neko vrijeme se unutar BS vodi svojevrsna „šaptačka kampanja“ usmjerena na diskreditaciju Nurkovićevog autoriteta, znanja i uticaja. Takve kampanje rijetko su ideološke one su prije svega interesne. Sociološki gledano, riječ je o klasičnom sukobu između meritokratskog i klijentelističkog modela unutar partije.
Nurković potiče iz ugledne i poštene porodice koja je Rožajama dala niz intelektualaca i aktera društveno-političkog života. Od trenutka aktivnijeg angažmana u Bošnjačkoj stranci, a naročito od stupanja na visoku parlamentarnu funkciju, njegova popularnost među građanima Rožaja bilježi konstantan rast. Njegove skupštinske diskusije, posebno u Odboru za ekonomiju, finansije i budžet, u javnosti su prepoznate kao argumentovane, sadržajne i oslobođene populizma, što je rijetkost u savremenom političkom diskursu.
Upravo tu nastaje problem. Pozitivna lična percepcija, obrazovanje i iskustvo, umjesto da budu kapital stranke, postaju prijetnja partijskim strukturama koje su na funkcije dospjele bez jasnog profesionalnog ili društvenog legitimiteta. U takvom ambijentu, kako tvrde upućeni, Nurković se sve češće marginalizuje čak i na protokolarnim događajima stranke, što je simbolička, ali jasna poruka.
Posebnu težinu ovom slučaju daje činjenica da je Nurković predsjednik Opštinskog odbora BS Rožaje, koji se smatra najjačim odborom u državi i okosnicom ukupne baze Bošnjačke stranke. Kontrola Rožaja, u političkom smislu, znači kontrolu terena, članstva i izborne mašinerije. Otuda ne čudi što se kao mogući uzrok stigmatizacije pominju dvije ključne pozicije, novi mandat na čelu opštinskog odbora i potencijalna kandidatura za predsjednika Opštine Rožaje.
U sociološkom smislu, slučaj Mirsada Nurkovića prevazilazi lični ili lokalni okvir. On otvara pitanje da li političke partije u Crnoj Gori žele snažne, autonomne i obrazovane kadrove, ili poslušne izvršioce tuđih interesa. Ako se potvrdi da se autoritet i znanje sistematski potiskuju zarad uskih partijskih krugova, onda problem nije u Nurkoviću, problem je u stranci i modelu njenog funkcionisanja.
Na kraju, ostaje pitanje koje prevazilazi jednu partiju i jedno ime, da li će politički sistem nastaviti da proizvodi „potrošne kadrove“ ili će dopustiti da se afirmišu oni čiji legitimitet dolazi iz rada, znanja i povjerenja građana. Od odgovora na to pitanje zavisi ne samo sudbina Mirsada Nurkovića, već i politička zrelost sredine u kojoj djeluje.
